Zasiłek chorobowy

Zasiłek chorobowy reguluje ustawa z dnia 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa. Określa ona zasady ustalania prawa do zasiłków osób podlegających ubezpieczeniu chorobowemu ujętemu w ustawie z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych (Dz.U. 1999 nr 60 poz. 636). Zasiłek chorobowy w przeciwieństwie do L4 przysługuje zarówno pracownikom, jak i osobom ubezpieczonym w KRUS (członkom spółdzielni produkcyjnych rolniczych i spółdzielni kółek rolniczych), a także osobom odbywającym służbę zastępczą. Przysługuje on także osobom dobrowolnie opłacającym składkę ubezpieczeniową, w tym duchownym.

Osoba podlegająca ubezpieczeniu chorobowemu nabywa prawo do wypłaty świadczenia, gdy korzysta z ubezpieczenia:

  • obowiązkowego – po upływie 30 dni nieprzerwanego ubezpieczenia chorobowego,
  • dobrowolnego – po upływie 90 dni nieprzerwanego ubezpieczenia chorobowego.

Zgodnie z Kodeksem pracy pracownik niezdolny do pracy z powodu choroby zachowuje prawo do wynagrodzenia, wypłacanego przez pracodawcę z jego środków łącznie do 33 dni w roku kalendarzowym.

Zasiłek chorobowy jest wypłacany ubezpieczonemu, jeśli przez okres trwania niezdolności do pracy, przebywał na zwolnieniu jednak nie dłużej niż przez okres:

  • 182 dni,
  • 270 dni – w przypadku, gdy niezdolność do pracy jest spowodowana gruźlicą (kod „D” na zwolnieniu lekarskim) lub przypada w trakcie ciąży (kod „B” na zwolnieniu lekarskim).

Reasumując, pracodawca wypłaca wynagrodzenie pracownikowi pozostającemu na L4 tylko w sytuacji, gdy zwolnienie trwa do 33 dni w ciągu roku kalendarzowego. Wszystkie zwolnienia w ciągu roku są sumowane. To ważne a często umyka naszej uwadze. Sytuacja ta dotyczy tylko pracowników przed 50 rokiem życia. W przypadku osób starszych granicą tą jest 14 dni kalendarzowych. Powyżej tych dni obowiązek wypłacenia zasiłku chorobowego bierze na siebie Zakład Ubezpieczeń Społecznych.