System pracy obowiązujący u danego przedsiębiorcy podyktowany jest jego potrzebami i wymaganiami. Na warunki obowiązujące u danego pracodawcy pracownicy godzą się w momencie podpisania umowy o pracę. Przerywany czas pracy jest alternatywą m.in. dla najbardziej rozpowszechnionego 8-godzinnego modelu pracy.
Zachowując standardy i prawa pracownicze w tym maksymalny dobowy i tygodniowy czas pracy oraz przysługujące pracownikom odpowiednio długie przerwy regulowane m.in. w Kodeksie pracy, można wdrożyć przerywany czas pracy. Przerywany czas pracy, jak sama nazwa wskazuje, może obowiązywać w przedsiębiorstwach niewymagających ciągłej i wielogodzinnej pracy. Przerwa w pracy dobowej nie może być dłuższa niż 5 godzin. Podyktowane jest to koniecznością 11-godzinnej przerwy pomiędzy zakończeniem a rozpoczęciem pracy w perspektywie dobowej.
W czasie przerwy w pracy (tzw. postoju) pracownik ma prawo dysponować czasem wolnym według własnego uznania.
Rozwiązania takie spotykamy przede wszystkim w branży transportowej lub w pracach magazynowych, gdzie występuje rzeczywiste uzasadnienie wprowadzenia takich rozwiązań skonsultowane ze związkami zawodowymi, reprezentującymi pracowników i działającymi w ich interesie.
Stosowanie takiego rozwiązania jest zabronione dla wąskiej grupy pracowników, do której należą kobiety w ciąży lub opiekunowie dzieci do lat 4.