Zgodnie z zapisem kodeksu pracy czas pracy definiowany jest jako czas, w którym pracownik pozostaje do dyspozycji pracodawcy. Pracę może wykonywać w zakładzie pracy lub w innym miejscu wyznaczonym do jej wykonywania. Istnieje kilka systemów pracy, w których pracodawca może zatrudnić swoich pracowników. Jednym z nich jest zadaniowy czas pracy, przewidziany w artykule 140 kodeksu pracy. System ten uzasadniony jest rodzajem wykonywanej pracy, jej organizacją czy też miejscem wykonywania.
Szeroki jest wachlarz zawodów, które mogą zostać uzasadnione zadaniowym czasem pracy, należą do nich na przykład: dziennikarze, programiści, graficy komputerowi, serwisanci, przedstawiciele handlowi czy agenci nieruchomości.
Przy tego typu rodzaju zatrudnienia ważne jest aby zadania oraz warunki współpracy były zaakceptowane przez obie strony stosunku pracy.
Zadaniowy czas pracy polega (jak sama nazwa wskazuje) na rozliczeniu się z zadań, które ma się do wykonania, a nie z czasu pracy. Jednak zadania te muszą być wykonane w ciągu 8 godzin dziennie, 40 tygodniowo przy zachowaniu 5-dniowego przy zachowaniu zasad zawartych w kodeksie pracy. Pracownik ma prawo sam ustalać godziny wykonywanej pracy, a pracodawca nie ma prawa narzucać sztywnych norm pracy pracownika zatrudnionego na podstawie tego rodzaju umowy. Przy tego typu zatrudnienia nie ma też mowy o łamaniu zasad doby pracowniczej.
Zadaniowy czas pracy nie wymaga ewidencji czasu pracy, co potencjalnie prowadzi do kłopotliwych sytuacji w przypadku nadgodzin. By dojść do porozumienia warto przewidywać ile dane zadanie może zająć czasu. Jeśli niemożliwe okaże się odebranie nadprogramowych godzin w okresie rozliczeniowym, pracodawca zobowiązany jest do zapłaty należnego wynagrodzenia. Przyjęło się, że pracodawca rozlicza pracownika na podstawie wykonanych zadań.