Podatek obrotowy dotychczas uznawany był jako alternatywa dla podatku od towarów i usług – VAT. Płaciły go osoby i instytucje prowadzące działalność gospodarczą. Jego nazwa bierze się wprost od sposobu w jaki się go nalicza, czyli w tym przypadku podstawą opodatkowania jest pełen przychód ze sprzedanych dóbr. Początkowo naliczało się go od każdej usługi i sprzedanego towaru na każdym etapie produkcji. Stąd też można rozpoznać go pod innymi nazwami, takimi jak: podatek wielofazowy, kumulacyjny, kaskadowy. Ostatecznie jednak uproszczono to rozwiązanie i zaczęto naliczać go tylko na etapie końcowym – w chwili sprzedaży ostatniemu odbiorcy. Podatek obrotowy funkcjonował w Polsce do 1993 roku, kiedy to zastąpiono go podatkiem VAT. Podatek obrotowy wynosił 20 proc. od towarów i 5 proc. od usług. Do 1995 roku funkcjonował przy sprzedaży i skupie obcych walut.
Obrót uzyskany ze sprzedaży towaru lub wykonania usługi stanowi podstawę naliczenia podatku. Co do zasady podatek obrotowy jest proporcjonalny do obrotów osiąganych przez firmę.