Estoński CIT to ryczałt od dochodu spółek. Ta forma opodatkowania może okazać się funkcjonalna dla spółek z o.o., spółek akcyjnych, spółek komandytowych oraz spółek komandytowo-akcyjnych. Rozwiązanie to sprawia, że spółka nie płaci podatku od dochodów pozostawionych w spółce, czyli moment zapłaty podatku zostaje odroczony do czasu faktycznej dystrybucji zysku.
Estoński CIT jest rekomendowany przede wszystkich spółkom o dużych dochodach, które nie są przeznaczone do wypłaty, a są one raczej reinwestowane w środki trwałe, towary czy zwiększenie zatrudnienia. Opodatkowanie następuje dopiero w momencie „konsumpcji” zysku (zaliczki w takim układzie nie są płacone co miesiąc). Od 2022 roku zniesiono obowiązek ponoszenia nakładów inwestycyjnych. Nie występuje tu również ewidencja podatkowa i konieczność bieżącego ustalania dochodu do opodatkowania. Według wstępnych wyliczeń łączne obciążenie podatkiem estońskim CIT jest mniejsze nawet o kilka procent.
Wyróżniamy cztery podstawowe korzyści wynikające z estońskiego CIT-u i są to: brak podatku od dochodu, który nie został wypłacony wspólnikom, brak daniny solidarnościowej, brak składki zdrowotnej i ZUS dla wspólników oraz niższe opodatkowanie dywidend. Co istotne, ostateczny poziom opodatkowania spółki jest znacznie niższy. Dla małych podatników wyniesie tylko 20% zamiast 26,29%, a dla pozostałych podatników – łącznie tylko 25% zamiast 34,39%.
Na estoński CIT należało się zadeklarować do końca pierwszego miesiąca roku podatkowego (styczeń – jeśli rok podatkowy jest równy kalendarzowemu), jeśli jednak ktoś chciałby skorzystać z tego rozwiązania w ciągu roku podatkowego może rozliczyć klasyczny CIT, zamknąć księgi i sporządzić sprawozdanie finansowe. Zawiadomienie o zmianie formy opodatkowania powinno złożyć się u naczelnika właściwego dla danej działalności urzędu skarbowego.
Z estońskiego CIT nie mogą korzystać:
- przedsiębiorstwa finansowe (na przykład banki, skok)
- instytucje pożyczkowe
- podatnicy prowadzący działalność w specjalnych strefach ekonomicznych
- podatnicy postawieni w stan upadłości lub likwidacji
- podatnicy utworzeni w wyniku połączenia lub podziału albo podzieleni przez wydzielenie.