Choć ustrój ksiąg wieczystych jest różny w poszczególnych krajach, to jednak co do zasady rejestr ten występuje w rodzinie kontynentalnych systemów prawnych.
Księga wieczysta to nic innego jak publiczny rejestr stosunków własnościowych.
Co ciekawe, w historii Polski, także tej pod zaborami, istniały odmienne dla każdego z zaborów sposoby regulacji nieruchomości, które jako tzw. księgi dawne, do dziś mają moc prawną. W PRL, a właściwie dokładnie miedzy 1964 aż do 1991 roku księgi prowadzone były przez państwowe biura notarialne, co uległo zmianie i od 1991 księgi wieczyste prowadzi wydział ksiąg wieczystych w sądach rejonowych właściwych dla miejsca położenia nieruchomości.
Obecnie obowiązujące prawo reguluje ustawa z 6 lipca 1982 r. o księgach wieczystych i hipotece. Szczegółowo zostały one doprecyzowane Rozporządzeniem Ministra Sprawiedliwości z 15 lutego 2016 r.
Księgi wieczyste można wielokrotnie regulować zgodnie z faktycznym stanem prawnym. Dokonuje tego sędzia lub referendarz sądowy na podstawie wniosków złożonych z urzędu.
Księga wieczysta składa się zawsze z czterech działów, z czego dział pierwszy dzieli się na kolejne podrozdziały. W pierwszym dziale, jak już wspomnieliśmy podzielonym na dwie części, znajdziemy: „Oznaczenie nieruchomości” zawarte są dane z ewidencji gruntów, które pozwalają na oznaczenie nieruchomości w terenie oraz „Spis praw związanych z własnością”. Część ta opisuje prawa związane z prawem własności. W dziale drugim znajdziemy informacje w jaki sposób nieruchomość została nabyta oraz kto de facto jest jej właścicielem. Dział trzeci z kolei opisuje roszczenia ciążące na nieruchomości z wyłączeniem hipoteki, bo dla niej dedykowano oddzielną, czwartą część księgi.