Rezydencja podatkowa to miejsce, w którym podatnik musi spełnić swój obowiązek podatkowy.
Zgodnie z ustawą o podatku dochodowym od osób fizycznych rezydent podatkowy musi posiadać certyfikat podatkowy. Wydawany jest on przez właściwy organ administracji podatkowej państwa według miejsca zamieszkania podatnika. W Polsce taki certyfikat wydaje Urząd Skarbowy. Obowiązek ten powstaje, gdy osoba przebywa na terytorium Polski 183 dni w roku podatkowym lub posiada w Polsce tzw. centrum interesów osobistych lub gospodarczych.
Każde państwo odrębnie reguluje rezydenturę podatkową, dostosowując ją do lokalnych przepisów. Posiadając w Polsce rezydenturę podatkową nie jest istotne z jakiego kraju dochody czy przychody podatnika pochodzą. Jeśli natomiast podatnik ma dwa miejsca zamieszkania w dwóch różnych krajach, to pod uwagę bierze się kraj, w którym występują ściślejsze powiązania.
By uniknąć podwójnego opodatkowania zawarto umowy międzynarodowe, które pomagają w niepłaceniu podatku od tych samych dochodów w na przykład dwóch różnych krajach. Zasady rozliczenia takich dochodów należy zweryfikować, gdyż możliwe jest rozliczenie według dwóch istniejących zasad. Metoda wyłączenia z progresją to metoda, która pozwala polskim obywatelom nie składać zeznania podatkowego, gdy wszystkie osiągnięte dochody pochodzą z pracy za granicą. Nieco bardziej skomplikowana jest sytuacja, gdy podatnik osiąga dochody w dwóch różnych krajach. Wówczas podatek oblicza się tylko od kwoty osiągniętej w kraju, ale stawka opodatkowania jest ustalana jako wypadkowa suma wszystkich dochodów. Metoda proporcjonalnego odliczania oblicza się od łącznej sumy dochodów zarówno w Polsce jak i za granicą. Od tak obliczonego podatku odejmuje się podatek zapłacony za granicą.
Nierezydenci w Polsce zobowiązani są do rozliczenia w Polsce tylko tych dochodów, które uzyskują na terenie kraju.